Op een dag in maart kwam ik thuis, en voelde ik de behoefte om te huilen. Van geluk.
20 minuten daarvoor had ik een voor mij compleet nieuw gevoel ervaren.
De beste manier waarop ik het kan omschrijven is: ‘je hoofd op standby’. Een volkomen ontspannen geest terwijl ik boven de weg leek te zweven. Op dat moment tekende zich een prachtige goudkleurige zonsondergang af boven de weilanden, voelde ik de zachte lentewind in mijn gezicht, en controleerden mijn handen en voeten een bijzonder prettige, levendige soundtrack.
Vijf minuten lang op de openbare weg was alles even oké in de wereld, en gewoon hartstikke mooi. Het duurde maar 5 minuten, maar het was alles dat ik nodig had. Ik was helemaal verkocht.
Deze week, bijna 2 maanden later, leek het alsof ik dat eerste gevoel herbeleefde.
Plotseling begreep ik het concept van (tegen)balanceren, met dank aan bijzonder goed en praktisch advies van mijn docent.
Ik deed de snelle slalom bij ruim 30 km/u, en… oh man, dat gevoel. Op goede snelheid tussen die pylonnen doorzwaaien… is een flow, een ritme. Het heeft iets weg van dansen met die machine, en tegelijkertijd is het gevoel totaal niet te vergelijken met dansen.
Iedereen die geen brede grijns op hun gezicht krijgt terwijl ze dit doen is volgens mij dood van binnen. Als je ineens voelt dat de motor voor jou werkt in plaats van andersom kan ik dat niet anders omschrijven dan… verslavend.
En met deze juiste balanstechniek in het hoofd (of misschien beter: ’tussen de benen’) zijn bochten ineens 6000 keer leuker. Ik ben niet goed in wiskunde, maar volgens mij kloppen deze cijfers.
Na deze rijles kwam ik thuis, deed de deur dicht, ging zonder het motorpak uit te trekken zitten, en voelde de behoefte om te huilen. Van geluk. Alweer. 🥹
Edit: Dave kan het nog beter verwoorden dan ik.
Op het moment van schrijven ben ik aan het lessen voor mijn motorrijbewijs.
Volg dit avontuur hier!
